Para ca kohësh ndoqa një emision, në lidhje me udhëtimin që kish bërë një anglez në Indi. Nuk po them që ishte e lehtë të udhëtoje në një vënd të varfër si India, ku mjerimi lexohej në çdo pjesë të saj, po kështu, mënyra e jetesës me të cilën ishte mësuar personi që tregonte dhe kushtet që gjeti atje, i ndanin një hendek i madh, por, megjithatë, mënyra se si e kishte konceptuar ai atë emision ishte acaruese. Një qaraman, i cili e kishte të vështirë të rrinte pa komoditetin e vet dhe s’bënte gjë tjetër veçse te ankohej nga fillimi në fund të emisionit. Përtej vërejtjeve, realiteti ishte tronditës. Madje, dhe i mrekullueshmi Taj Mahal, të cilin jemi mësuar ta shikojmë kaq të bukur sa në foto, nuk të besohesh që gjendesh mes një makthi të vërtet, i rrethuar me moçale e varfëri.
Sot ndoqa përsëri një emision kushtuar Taj Mahalit. Taj Mahali, stolia e një qyteti të varfër, ku gjithë ekzistenca e tij i dedikohej pikërisht Taj Mahalit. Është e trishtueshme, që edhe pas 4 shekujsh, jeta e një populli varet tërësisht te një objekt që i përket së kaluarës. Agra, qyteti ku gjendet Taj Mahali i mermertë i rrethuar nga ujëra të ndotura, të cilat po ia brejnë themelet dita- ditës, qyteti, ku me të drejtë një gazetar kinez e kishte përshkruar me të trija cilësimet “Good, bad, ugly”.
Një foto nxjerr nën dritën e blicit një pamje që të mrekullon, por fsheh, në errësirën e pandriçuar, një pamje që klith varfëri dhe ndotje.
Taj Mahal
adria 