Unë dhe ti, të dy jemi fëmijë të një planeti, të dy jemi krijesa të një krijuesi. Jemi shumë të ngjashëm, edhe pse rrugëtimi ynë në këtë tokë, nga rregulla që kundërshtojnë natyrën, ka qenë kaq shumë i ndryshëm. Nuk e di kur ne të dy filluam të ndryshojmë, të vendosemi në dy brigje të paarritshme, nuk e di cili qe ai njeri, cila qe ajo mendje e sëmurë, cila qe ajo dorë e ndyrë, që krioji këtë hendek kaq të pakapërcyeshëm, këtë hendek që çdo urë e kundërshton, që çdo barazi e mohon.
Unë dhe ti, sot, jemi ndryshe nga unë dhe ti, dje. Ne jemi brezi që ëndrrat luteriane do t’i bëjmë realitet, ne jemi brezi që kapërcejmë çdo hendek, ne jemi brezi që, sot, më shumë se kurrë do ecim bashkë në të njëjtën udhë, drejt të njëjtës ëndrre, sepse unë dhe ti jemi pjesë të një ylberi të pandashëm, ashtu siç natyra e ka krijuar, ashtu, me të gjitha ngjyrat bashkuar.
adria 