Ditën që ti turbullove ujërat tona dhe vërshove si dallgë vdekjeprurëse në tokën që nuk të mirëpriste, atë ditë të shtatë të prillit të 1939-ës, të bardhat nënat tona, lidhën shamitë e zeza mbi krye. Me shikimin e përlotur, buzët që u dridheshin, belbëzuan mbyturazi që, Shqipëria jonë e dashur, nuk do të ishte më e jona. Kishin të drejtë. Qysh se mbërrite, ti na përdhose dhe përçudnove flamurin e Ismailit, himnin e Asdrenit, gjuhën e të parëve tanë, tokën e arbërve.
Na zgjate dorën bosh dhe na premtove tokat tona përtej kufijve tanë, në një kohë që ti vazhdoje të qëndroje përdhunshëm dhe të na robëroje brenda shtëpisë tonë.
Në këtë pranverë të tretë të kurorës tënde në tokën tonë, ti erdhe përsëri, por vetë, si perandor triumfator. Ti erdhe. Turma njerëzish dolën në shesh atë ditë të shtatëmbëdhjetë të majit, kur ti parakalove mes nesh, i ngazëllyer në delirë. Ti u mashtrove nga lulet që nuk i këputi dora jonë, nga thirrjet që nuk dilnin prej shpritit tonë. Ti u mashtrove nga lule dhe shpirtëra të vjedhura, se ti nuk ishe mbreti ynë, ne nuk ishim populli yt. Mes atyre lulesh pa aromë, një tytë revolveri të priste ty dhe një dorë djaloshare e zbrazi katër herë drejt teje. Ti shpëtove. Megjithatë, një dorë djaloshare shqiptare, në Shiqpëri, përdhosi ëndrrën tënde perandorake, ashtu si ti lirinë tonë. Një dorë shqiptare zbrazi plumba drejt teje.
Ti nuk mund të ishe mbreti ynë, ndaj në vend të luleve meritoje plumbat. Ato ishin të tuat.
adria 